Roos Vlek en ik volgden elkaars werk al een tijdje op Facebook. We zijn allebei kunstenaar, Roos schrijft en maakt beeldend werk, en vinden elkaars werk interessant. We zien overlappingen, in beeld en gevoel.
Roos heeft een prachtig gedicht geschreven over haar dochter die op schoolreisje gaat. Een intens gevoelig gedicht. Dit plaatste zij op Facebook, waar ik het las. Ik vroeg haar in een persoonlijk bericht of ik naar aanleiding van haar gedicht een tekening mocht maken. Het mocht! De tekening samen met het gedicht zette ik op Facebook en er kwamen ontzettend veel mooie reacties op. Er borrelde toen al een idee van een samenwerking op!
Gedicht van Roos:
Rugzak, snoepzak,
En jawel, onbeperkt ranja in het verschiet
Nog tien springkussen voor mama
Dag meisje op schoolreisje!
Vergeet niet je te verstoppen
Onder de bank van de auto
Als je terugkomt
Dan spelen we nog een keer dat je kwijt en weer gevonden bent
144 centimeter puur geluk, vanavond eten we pannenkoeken!
Een half jaar geleden was ik met mijn kinderen in de stad, we aten een ijsje bij Zamateo. Ineens riep er iemand “hé, jij bent toch Judith Rosema?”
Tja, dat kon ik alleen maar beamen natuurlijk 🙂
Het bleek Roos Vlek te zijn die me riep. We hadden elkaar tot die tijd nog nooit in real life ontmoet, dus het was een bijzonder grappige ervaring.
Roos bleek een hele toffe vrouw te zijn en samen besloten we, voor de deur van Zamateo, dat het tijd werd om eens te gaan brainstormen over een boek. Met teksten van Roos en tekeningen van mij.
Intussen is Roos 2x op mijn atelier geweest en zijn er voorzichtig ideeën geboren. De volgende keer ga ik naar haar atelier. Daar ben ik benieuwd naar.
We hebben geen deadline aan het boek gehangen, noch weten we precies hoe het eruit gaat zien en hoe we het van de grond moeten krijgen. Maar we hebben gelukkig geen haast. In de komende tijd gaan we samen aan de gang en dan zien we vanzelf welke kant we op varen!
